özen

çok söylemişimdir, burjuva çocukları her zaman işçi çocuklarına özenirler. paket halinde tamamıyla değil tabii, onların özgürlüklerine, sorumsuzluklarına, kötü adam profillerine özenirler. jargonlarını kullanmaktan hoşlanırlar, içeri girip neler olduğunu görmek isterler hep ama aslında camdan bile bakamadıklarının farkına varamazlar. ayaktakımından adamları vardır, onlar arabalarını yıkarken yanlarında muhabbet ederler mesela, ya da bakkalın çırağıyla veya sık gittikleri restoranın garsonuyla. ara sıra yaptıkları bu değişiklik hoşlarına gider, içinde bulundukları bazı rijit kurallardan üç - beş saat uzaklaşmak keyif verir, taktıkları diğer maskenin başka anlamlarda rijitlik barındırdığını anlayamadan geri dönerler hemen. yaptıkları kısa gezi kendilerini iyi hissettirmiştir muhtemelen.

böyle çok adam tanıyorum. her ortama ayak uydururum, ne lazımsa onu olurum adamları... halbuki ne kadar sırıttıklarını görmek hem üzer, hem utandırır insanı. televizyondaki yarışmacının söylediğinden onun adına utanıp kanal değiştirmek gibi, kafamı çeviririm böyle durumlarda. ya da duymamazlıktan gelirim.

bu tiplemenin kız versiyonu da vardır fakat onlarda özenmek proleterya'ya değil köylüyedir daha çok. eve temizlik için yardıma gelen kadınları anlamaya çalışmazlar yani, merak etmezler, ama köylü kadınlarla her zaman kaynaşma eğilimindedirler. tatile gittiklerinde karşılaştıkları köylü kadınlardan yemek tarifi alırlar, beraber fotoğraf çektirirler. döndüklerinde fotoğraflarını gösterirken "aralarına karıştım" duygusu vardır havada. yanlarında iki saat durup analizledikleri saf, temiz anadolu kadınının bileşkelerinden bahsederler size, "bizim gibi kurnaz değiller tabii, çok temizler" altyazısıyla. o duyguyu da hissedersiniz havada. demek isterim, ah be şehirli kızım, o yirmi haneli köyde bile beş bilinmeyenli denklemler çözer o kadınlar, seni suya götürür susuz getirirler ama çaktırmazlar işte.

"zeki olduğunu sanan aptal", "komik olduğunu sanan sıkıcı", "kötü olduğunu sanan iyi" kadar rahatsız edicidir bu insanlar. onların adına üzüleceğinize mi utanacağınıza mı karar veremezsiniz. boktan bir durumdur.