kazanan yalnızdır

paulo coelho'nun kitabını okuyorum, bitmek üzere, bugün yarın biter.

ilişkimiz 'simyacı' ile başladı, 'on bir dakika' ve 'veronika ölmek istiyor' ile devam etti, büyük ihtimalle 'kazanan yalnızdır' ile bitecek. simyacı'yı parantez dışına alırsak, bu adamın neden bu kadar sevildiğini bilmiyorum. problemleri bana göre:

1- hiç gözlemci değil.
2- karakterleri çok sıradan.
3- hikayeleri basit (bunu kasten yaptığından şüpheleniyorum).
4- klişe klişe klişe.

adam cannes film festivali'nden, buraya katılan yüksek sosyeteden, oyuncu ve mankenlerden bahsederken (kitap zaten festival üzerine) o kadar klişe ki , söyledikleri bir memur ailesinin magazin programlarını izlerken yaptığı yorumları geçemiyor. yeni hiç bir şey yok, tamamen senin bildiklerini tekrarlıyor. bildiklerin de yine televizyondan görüp biraz yorum katarak bildiklerin zaten, pek önemli bilgiler değiller. kaldı ki, olayın içine biraz cinayet, gerilim ve polisiye katarken de (acıklı şekilde) en az bu kadar beceriksiz. ya, her şeyden evvel hikaye çok sıradan, ne yapsan faydası yok. halbuki bak charles dickens'a, adamın herhangi bir kitabında ortalama 250 (atıyorum ama gerçekten çok var; usturuplu atıyorum) karakter var. otuz saniye sürecek bir sahne için bile karakter yaratıyor. bunun karakterleri ise çok yüzeysel. mesela dünyaca ünlü bir modacı, ya da çok zengin bir sanayici, veya ünlü bir manken. bunlar ne düşünür, ne yer ne içer? evet jetleriyle bir yerden bir yere uçarlar, milyon dolarlık anlaşmalar imzalarlar, çok adam tanırlar vs. bravo. onları ben de biliyorum. bunları sokaktaki vatandaş da biliyor? bana bilmediklerimi anlatman lazım, düşünemediklerimi, hayal edemediklerimi söylemen lazım ki bir önemi olsun. ufkum açılsın, bir şeyler öğrenelim. sana harcadığım mesaimi geri istiyorum paulo.

tüm gün evde durmadan çalsa, playlist 5 kere tekrar dönse bile rahatsız etmeyecek bir grupla tanıştırıyorum: belle and sebastian.