evet maalesef dedikodular doğruymuş, salinger ölmüş. konuyla ilgili kendi açımdan en ilginç şey, ilk defa hiç tanımadığım birinin ölmesine bu kadar üzülmem. özal'ın cenazesinde, barış manço'nun cenazesinde, michael jackson'ın cenazesinde ağlayan binlerce insanla dalga geçen ben, haberi aldığımda ağlamasam da, neşem kaçtı, sessizleştim. müziği değiştirdim, yerimi değiştirdim. bende ilk defa oluyor bu salinger. 5.000 km uzağında, hiç tanışmadığın birini bu kadar etkiledin.
gerçekleştirmeyi düşünmediğim, ya da şöyle ifade edeyim, gerçekleştirmek için bir çaba sarfetmeyeceğim hayallerim arasında, jarvis cocker'ın konserinden sonra backstage'de kendisiyle tanışmak kadar, yolumu denk getirip salinger'la tanışmak da vardı. hayal olduğu için adamın 90 yaşında olmasının bir önemi yoktu, nasılsa hayaldi, ama bu gerçek, gerçekten ölmüş.
ölümünün ardından yazılacakları, söylenecekleri feci "phony" bulacağından eminim. o yüzden uzatmıyorum. ama itiraf edeyim ne isterdim, onun gibi, herhangi bir şey yapıp, bu kadar çok insana, bu kadar derinden tesir edebilmek isterdim; ve asıl önemlisi, bunu onun gibi, hiç ortaya çıkmadan, evimden, odamdan yapmak isterdim.
bilmiyordum, ölüm haberinden sonra gazeteleri karıştırırken gördüm: öz kızını, kendisiyle ilgili anılarını kitaplaştırdığı için reddetmiş. 30 senedir hiç bir gazeteciyle röportajı kabul etmemiş. ve son zamanlarda (kızının söylediklerine göre) kendi idrarını içiyormuş. aklının pek normal çalışmadığı aşikar, ama çoğunun iddia ettiği gibi en başından beri öyle olduğunu düşünmüyorum. sonlara doğru bunamıştır belki. bilenleriniz bilir, kendimi en ünlü karakteri holden zannediyorum. allah sonumuzu benzetmesin.
çekilmiş son fotoğrafı budur, süpermarketten çıkarken.
“I hope to hell that when I do die somebody has the sense to just dump me in the river or something. Anything except sticking me in a goddam cemetary. People coming and putting a bunch of flowers on your stomach on Sunday, and all that crap. Who wants flowers when you're dead? Nobody.”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder