genelde roman veya hikaye okumayı tercih ederim. ara sıra da tarih kitapları, yakın tarih. ama bilgilendirici, eğiten, öğreten kitap okumuyorum pek; okul fobimden olabilir.
neden romanı daha çok seviyorum, bunu konuşuyorduk geçen bir yemekte.
çünkü başka hiç bir şekilde duyamayacağın, günlük hayatta hiç öğrenemeyeceğin bir şey gösteriyor: iç ses.
bence edebiyatı sinemadan daha güzel, daha derin yapan da budur. insanların iç sesini duyabilmek, bunu öğrenmek, görmek.
sonrasında empati kurabilmek. iletişim demiyorum, empati. sen empati kur, iletişim olmasa da olur.
1 yorum:
ya yazılarını okurken hep aklıma küçük bir cafede oturup (hafif dumanlı bir ortam), kalın çerçeveli siyah gözlüklerle büyük laflar eden insanlar geliyor.
Yorum Gönder