telif

evrensel kurallara göre, bir sanat eseri, üzerinden 70 yıl geçtikten sonra topluma mal olurmuş. istediğin gibi çoğaltabilirmişsin, telif hakkı ödemen icap etmezmiş.

sanatçı kürsüsünden bakarsak;
ters tabii. diğer her konuda mülkiyet hakkın var. mülkiyeti takiben miras hakkın var. ama burda yok. 70 yıl sonra daha da para mara alamıyorsun. halbuki ben bunu çocuğuma miras bırakmak istiyorum? çocuğuma daire bıraksam ömrü boyunca kira alabilecek. tablo bırakıyorum, zamanı dolunca beş kuruş alamıyor. niye? sanatın topluma mal olması, bu güzellikten herkesin faydalanması lazım diye. bana ne? sokarım öyle topluma derim ben sanatçı olsam.

toplum kürsüsünden bakarsak;
çok iyi. mona lisa'yı al çoğalt, çoğalt, herkes görsün, herkes inceleyebilsin, herkes keyif alsın bu güzellikten. parası olan da olmayan da. resime merak duyan da duymayan da. zaten bireyin toplumda değeri, bireyin topluma sağladığı fayda kadar. biz ona çok değer veririz, çok saygı gösteririz, yeter ki bize eserlerini beleşe göstersin. bizi bu zevkten mahrum bırakmasın. sanatçıya saygımız sonsuz. öyle aç maç da bırakmayız, dernek falan üç beş kuruş toplar veririz olmadı.

pekiii, bir de tüm bunları düzenleyen otoriteye bakalım: sen otoritesin, dedin ki böyle bir güzellik var, bunun kafasını tek başına yaşayamazsın, buna hakkın yok, hepimize  göstereceksin, hepimiz faydalanacağız dedin. bir kere adı üstünde otoritersin, hafif faşizme bile kaçıyorsun. ben sanatçı olsam, beni paylaşmaya zorlasan, sormaz mıyım sana niye illa benimkini paylaşıyoruz? o zaman seninkini de paylaşalım, öbürkününkini de paylaşalım, onlar da güzel. sanatçıyız diye suç bizde mi? zanaatkar olsak, ürettiğim rulmanı millete bedava mı dağıttıracaktın? bu kanunu öğrendikten sonra kafamdan geçen sorular bunlar.