hep düstur edinilen, her kitapta mevzusu geçen, her büyükten nasihat olarak teslim alınan, sosyoluğundan psikoloğuna herkesin önerdiği "insan sevgisi"nin sınırı nereye kadar? nankörlüğe kadar. verdiğinin karşılığını alamayana kadar. sen iyilik yap, nankörlük etsin, ikincisinde gene iyilik et, nankörlüğe devam etsin; hadi belki üçüncüsünde de, ama sonra o en büyük erdemin dahi sona erer, verecek şeyin kalmaz, sabrın da biter sevgin de. yani biz ücret karşılığı çalışan işçileriz. verdiğimizin, emeğimizin karşılığını hemen isteriz. hemen verilmezse veresiyeye yazmayız. büyük keşif sayılmaz gerçi, ama hatırlamak, hatırlatmak lazım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder