dostoyevski'nin son romanı karamazov kardeşler (tam 1.025 sayfa, adamın anlatası varmış.) şöyle başlar:
"size gerçek, gerçeğin ta kendisi olarak diyorum ki: toprağa düşen bir buğday tanesi yok olmazsa, yalnızca bir buğday tanesi olarak kalır; ama yok olursa, o zaman bereketli ürün doğurur."
ben bunu okuyunca ne anladım?
kendine ve hatta hayatındakilere maksimum fayda sağlayabilmen için, önce dibe vurman (yok olman?) gerekir. ancak hiçliği gördükten sonra verimli olabilir, fayda sağlayabilirsin.
annemlerle konuştuk - tartıştık, annem ne anlamış?
insanın dünyaya bırakacağı tek değerli şey çocuklarıdır, kendin birey olarak hiçsindir, ancak çocuklarınla varolabilirsin. [annem ve torun ihtiyacı]
işte edebiyatın güzelliği, işte kültürlerarası çeşitlilik, işte insan doğasının gizemi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder