dur

bugün fark ettim ki, bir topluluk içinde bulunmana rağmen hiçbir şey yapmadan ve hatta konuşmadan oturabildiğin sadece tek bir örnek vardır: ailen. arkadaşınla, akrabanla, beraber çalıştığın insanlarla aynı dört duvarın içindeysen, hiç bir şey yapmasan en azından sohbet edersin. bir-iki kelam konuşursun. ama ailede öyle mi? değil. hemen bir çocukluk anıma dönelim:

bir haftaiçi akşamüstüsü. okuldan gelmişim, salonda oturuyorum, kitap okuyorum. annem mutfakta, yemek hazırlarken tencerenin kenarına kaşıkla çat çat vurma sesi geliyor. (annemin bunu, yani yemek hazırlamayı senelerce, 4 kişi için, her akşam, hiç sorgulamadan - şikayet etmeden yapması ayrı bir kompozisyon konusu. bu nasıl bir sorumluluktur?) ablam odasında ders çalışıyor. babam da yanımda, televizyonda haberleri izliyor. vatandaşlık derslerinde bahsedilen standart bir apartmandaki standart bir çekirdek aileyiz.

fakat o anı bir gizli kameraya kaydetmiş olsan ve şimdi izleyebilsek, çok garip bir ortam var aslında. evde çıt yok. kimse konuşmuyor. kimse bir iş de yapmıyor. sadece öylece duruyoruz.
garipliğin sebebi, evde bir kavga ya da huzursuzluk olmamış. aksine huzur var. alışılagelmişin verdiği bilindik, tanıdık bir huzur. konuşmana gerek yok. sadece oturuyorsun, kendi meşgalenle uğraşıyorsun, kafanda kim bilir neler var. annem ne düşünüyor mesela? arkadaşın olsa mutlaka konuşacaksın. en azından kumandayı ver diyeceksin. bir - iki espri yapacaksın. ama aile öyle değil. sadece dursan da kimse dürtmüyor.