4 Ocak 2012 Çarşamba

nfk

pek bilmem, hiç şiirini okumadım, okuduysam da onun olduğunu bilmeden okumuşumdur. ama ilginçtir, aynı gün içinde iki cümlesine denk geldim, yolda gördüğüm ilk kitapçıdan alacağım "tüm şiirleri"ni.

bir insan en çok kimin yanında susuyorsa, aslında en çok onunla konuşmak istiyordur.

aldığımız nefesi bile geri veriyorsak, hiçbir şey bizim değil.


n. fazıl kısakürek
[aslında bu ikisi farklı şiirlerin dizeleri, ama alt alta da fena durmadı.]

aynı günün akşamı annem aldığı bir kitabı gösteriyor, uçakta mı ne okuyacakmış, 50 büyük mutluluk sebebi midir, küçük şeylerle mutlu olma mıdır, öyle saçççma sapan bir kitap. anne dedim gözünü seveyim, bu nedir dedim ya. (kolpaçino vurgusuyla.)

1 yorum:

Adsız dedi ki...

genelde susan biri olarak bu cümleden etkilenmiş olman ilginç, ya da bana mı öyle denk geldin?