fark

ilkokul bir'e gidiyorum usta.
daha okuma yazma bilmiyorum, bahçede top oynuyoruz akşam vakti.
karşı apartmanla aramız alçak demir bir çitle ayrılmış. o tarafta kendi başına oynayan bir çocuk var, tanıyorum çocuğu. zihinsel özürlü olduğunu o yaşta bile biliyorum, garip hareket ediyor, değişik bir çocuk.
ama çocuğu hiç tek başına görmedim, hep babasıyla.
babası bir köşede oturur sigara içer, bunun oynamasını bekler.
oynamak dediğim, plastik topu devamlı yere vurur çocuk tek eliyle. arada bir yere değil ayağına çarpıp uzaklaşır top, çocuk peşinden, çok uzaklaşırlarsa babası da.
bu sahne bize tanıdık, çocuğa da babasına da alışmışız. her akşam böyleler yaz zamanı. çocuk aklımızla bir şey sorguladığımız da yok zaten. adını bile bilmiyoruz.

bir akşam gene böyleyken babam geliyor işten. bizim taştan kalelerin içinden geçiyor, park ediyor arabayı. maç da duraksıyor haliyle. her iki takım, babamın poşetleri de bagajdan alıp apartmana girmesini bekliyoruz. normalde pek muhatap olmaz zaten. "naber lan" der geçer. ama o akşam keyfi yerinde belli ki. duraksayıp muhabbet ediyor, maçı falan soruyor. uzattıkça uzatıyor elindeki paketlerin ağır olmasına rağmen.  sonra hafif yana dönüyor, çocuğu görüyor kısa bir süre, yanda da babasını. ve kelimesi kelimesine şu diyalog geçiyor:

- birader bıraksana çocuklar oynasınlar.
- yok ben duruyorum başında.
- yav ne olacak, eşek kadar adam olmuş baksana, bırak hep beraber oynasınlar.
- yok bizimki biraz farklı.
- hıııı.

babam hiçbir şey demeden uzaklaşıyor sallana sallana. o ne kadar pişman olmuş, utanmıştır bilmiyorum, hiç konuşmadım. bizse konuyu bilmemize rağmen ilk defa yüksek sesle duyduğumuzdan, garipsiyoruz. ama çocuğuz, biri topu havaya dikince unutuyoruz birden, devam ediyoruz maça.